The Last of Us Part II – Review

Welcome to the post-apocalyptic world of The Last of Us Part II

To The Last of Us Part II είναι ένας action-adventure survival horror τίτλος, που αναπτύχθηκε απ’ τη Naughty Dog και εκδόθηκε απ τη Sony Interactive Entertainment. Κυκλοφόρησε στις 19 Ιουνίου αποκλειστικά για PS4 και αποτελεί sequel του The Last of Us που πρωτοκυκλοφόρησε στις 13 Ιουνίου για PS3. Φυσικά, στη συνέχεια έγινε remastered και έκανε launch και στο PS4. Η ανάπτυξη του παιχνιδιού άρχισε το 2014, έπειτα απ την κυκλοφορία του The Last of Us Remastered. Ο Neil Druckmann επέστρεψε ως creative director, όπως αντίστοιχα και ο Gustavo Santaolalla, για να συνθέσει το music score. 

Όταν η Naughty Dog αποφάσισε οτι το πρώτο TLOU έπρεπε να έχει sequel, σίγουρα δεν υπολόγισε οτι θα το έβγαζε εν μέσω μιας πραγματικής, και όχι χουλιγουντιανής, πανδημίας. Ενδεχομένως, ο Covid-19 να μην είναι η αποκάλυψη που περιμέναμε, αλλά μια τέτοια συγκυρία φαντάζει τουλάχιστον συμπαντική. Στην περίπτωση της Εllie, ωστόσο, τα πράγματα  είναι λίγο διαφορετικά. Αγνοώντας τι πραγματικά έγινε στο νοσοκομείο τόσα χρόνια πριν, την συναντάμε με τον Joel στο Jackson του Wyoming, να ακολουθεί μία αρκετά πιο ήσυχη ζωή απ’ αυτήν που είχαμε συνηθίσει, μέχρις ότου η ησυχία διαταράσσεται όταν μια περιπολία εξελίσσεται εντελώς λάθος. Ως εκ τούτου, η Ellie οδηγείται σε ένα ταξίδι χωρίς έλεος, χωρίς αναστολές, και εν τέλει χωρίς επιστροφή, με μοναδικό σκοπό την εκδίκηση και την κάθαρση. 

So far, so good, τίποτα καινούργιο μέχρι τώρα.Τα video games, οι σειρές, οι ταινίες, τα βίβλια, βρίθουν από revenge stories από την εποχή του Shakespeare εώς σήμερα. Αυτό όμως που δεν συναντάται συχνά, είναι ο θεατής να βλέπει μια οποιαδήποτε ιστορία από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Συγκεκριμένα, η Νaughty Dog, προκαλεί το κοινό της να παίξει όχι μόνο με την Ellie ως πρωταγωνίστρια, αλλά και με την αντίπαλό της, την Αbby. Η Abby, λοιπόν, είναι η τύπισσα που μισήσαμε ολοι, ανεξαιρέτως, για το πρώτο μέρος του παιχνιδιού. But, here’s the twist. Στο δεύτερο μέρος, το παιχνίδι σε «αναγκάζει» να ζήσεις το ίδιο timeline που έζησε η Ellie, αλλά απ’ την μεριά της Abby. 

Ενώ, στην αρχή είναι εντελώς ευδιάκριτο ποιός είναι ο κακός χαρακτήρας της ιστορίας και ποιός ο καλός, το TLOU2 μας φέρνει αντιμέτωπους με την παναθρώπινη αλήθεια ότι κάθε ιστορία αποτελείται, όχι μόνο από την οπτική αυτού που αδικείται αλλά και από την οπτική αυτού που αδικεί.  Δύο ψυχικά και σωματικά δυνατές, γυναικείοι χαρακτήρες, γεμάτες με αδυσώπητο μίσος η μια για την άλλη, έρχονται αντιμέτωπες όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τις ίδιες τους τις επιλογές. Καταφεύγοντας σε πράξεις απίστευτης βαναυσότητας στο όνομα της εκδίκησης και του υποκειμενικού δικαίου, προσπαθούν να δικαιολογήσουν πρώτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο θεατής βρίσκεται σε τρομερά δύσκολη θέση, καθώς, βλέποντας την ιστορία και των δύο, δεν μπορεί να αποφασίσει ποιά τελικά έχει δίκιο και ποιά έχει άδικο. Έτσι, οι πράξεις και των δύο χαρακτήρων, είναι εξίσου δικαιολογημένες. Πάρα τα αχρείαστα μεγάλα sequences και τις υπερβολικά πολλές αναμετρήσεις με hostiles (είτε ζωντανούς, είτε όχι), το TLOU2 επικεντρώνεται στο γνωστό ρητό πως όταν παίρνεις τον δρόμο προς την εκδίκηση, σκάψε πρώτα δύο λάκκους. Τόσο η Ellie, όσο και η Abby έχουν χάσει ήδη τόσα πολλά από αυτό το ταξίδι, που στο τέλος η εκδίκηση χάνει το νόημά της και δεν προσφέρει πια καμία λύτρωση.

Πέρα από τις δύο ηρωίδες, όμως, η naughty dog πάει την ιστορία ένα βήμα παραπέρα με το να «χτίζει» τα storylines ακόμα και των υποστηρικτικών χαρακτήρων. Μέσα από ένα δυστοπικό, μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον, ναι μεν κυρίαρχο ρόλο παίζει η επιβίωση, αλλά ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας που μας κέρδισε στο TLOU, δεν θα μπορούσε να λείπει από το sequel. Η πανδημία και οι μολυσμένοι είναι μόνο η αφορμή για τις βίαιες συγκρούσεις, στην πραγματικότητα όμως οι διαφορετικές ομάδες και φυλές που έχουν δημιουργηθεί, έχουν διαπράξει τις μεγαλύτερες καφρίλες στο όνομα της επιβίωσης, όχι μόνο όμως ως προς τους μολυσμένους, αλλά και ως προς τους υγιείς. Η πρόφαση της πανδημίας, για ακόμα μια φορά, χρησιμοποιείται για να καλύψει φαινομενικά την εσωτερική, ενστικτώδη ανάγκη του ανθρώπινου είδους για κτηνώδεις πράξεις.

Όσον αφορά το gameplay, το παιχνίδι έχει κρατήσει πιστούς τους μηχανισμούς που υπήρχαν στο prequel, με τη διαφορά όμως, ότι έχει αναπτύξει και έχει αναβαθμίσει τις δυνατότητες του παίκτη. Μαζεύοντας προμήθειες και materials από τον περιβάλλοντα χώρο, το TLOU 2 εξελίσσει το προϋπάρχον μοντέλο δίνοντας περισσότερες επιλογές στον τομέα του crafting και των upgrades. Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι οι δύο ηρωίδες (Ellie, Abby), ενώ συλλέγουν τα ίδια materials, κάνουν craft και αναβαθμίζουν διαφορετικά πράγματα. Για παράδειγμα, η Ellie μπορεί να κάνει craft βέλη, ενώ η Abby pipe bombs. Με λίγα λόγια, ο παίκτης συλλέγει γρανάζια, βίδες και εργαλεία, και χρησιμοποιώντας τα workbenches αναβαθμίζει τα όπλα. Αντίστοιχα, τα supplements αναβαθμίζουν τα abilities του χαρακτήρα, ενώ τα training manuals ξεκλειδώνουν περισσότερα abilities και recipes για το crafting καινούργιων αντικειμένων.

Λόγω των συνθηκών, το stealth mοde είναι σχεδόν απαραίτητο, καθώς αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες επιβίωσης ενάντια στους πολλαπλούς εχθρούς. Ακόμα ένα θετικό του stealth, είναι η εξοικονόμηση των σπάνιων και δυσεύρετων προμηθειών, που πρέπει να χρησιμοποιούνται με φειδώ και κατά την εξερεύνηση των locations να μαζεύονται προσεκτικά. Ουσιαστικά, το παιχνίδι σε παροτρύνει να εξερευνήσεις τις περιοχές για την εύρεση αντικειμένων, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν επαρκούν. Αν ο παίκτης βασιστεί στα τυχαία materials που θα βρει στο δρόμο του, δεν θα μπορέσει να κάνει τα απαιτούμενα upgrades, ούτε το απαιτούμενο crafting αντικειμένων. 

Επιπλέον, η Naughty Dog έχει επιμεληθεί τις σκηνές μάχης με τέτοια αληθοφάνεια ώστε να  δίνουν την εντύπωση πραγματικού close combat με σκοπό την επιβίωση. Οι μηχανισμοί δουλεύουν άψογα και παρά την πολυπλοκότητα του παιχνιδιού, ο χειρισμός του φαίνεται αβίαστος. Το TLOU2, επίσης, δίνει πρόσφορο έδαφος πειραματισμού και πληθώρα δυνατοτήτων. Λόγω της ποικιλίας στα όπλα και τους μηχανισμούς, η Ellie και η Abby μπορούν να αξιοποιήσουν το περιβάλλον τους με διαφορετικούς τρόπους για διαφορετικά sequences. Για παράδειγμα, ο παίκτης μπορεί να πλοηγηθεί και να σκοτώσει οποιονδήποτε εχθρό, ζωντανό ή μη, είτε με ranged ή melee όπλα, close combat, stealthy ή all guns blazing. Παρόλα αυτά, όσο διασκεδαστικό κι αν είναι να σκοτώνεις βάναυσα ο,τι κινείται στην εμβέλεια σου με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, δυστυχώς, οι συνεχόμενες ορδές από hostiles κάποια στιγμή αναπόφευκτα γίνονται εξαντλητικοί.

Ένα ακόμα στοιχείο που καθιστά το παιχνίδι αυτό τόσο προσεγμένο και μελετημένο είναι ο ρεαλισμός του. Οι εκφράσεις στα πρόσωπα όλων των μοντέλων και των χαρακτήρων, τα εγκαταλελειμμένα και ρημαγμένα, άλλα πανέμορφα τοπία, αποτυπώνουν πλήρως την μετα-αποκαλυπτική πραγματικότητα του παιχνιδιού . Η προσοχή στις λεπτομέρειες αυτές αποδεικνύει πόσο καλά optimized είναι το παιχνίδι και το καθιστά τεχνικά ένα αριστούργημα που δύσκολα κανείς θα υπέθετε ότι είναι φτιαγμένο για κονσόλα κι όχι για υπολογιστή. Το motion capturing της Naughty Dog για ακόμα μια φορά είναι αψεγάδιαστο, ξεπερνώντας όλες τις προσδοκίες και θέτοντας τον πήχη ψηλά. Απ την άλλη μεριά, θα περίμενε κανείς την ίδια λεπτομέρεια στα μοντέλα των clickers, των runners και, γενικά,  όλων των hostiles, που παρουσιάζουν ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ τους, είτε από θέμα design, είτε αμφίεσης. Τα soundtrack που επενδύουν το παιχνίδι αρμόζουν πλήρως στην πλοκή, τονίζουν σημαντικά τα όσα διαδραματίζονται και ενσωματώνουν τον θεατή/παίκτη στη δράση. Το voice acting και η υποκριτική των ηθοποιών, συνεχίζουν την παράδοση του prequel, έχοντας σαν αποτέλεσμα να δενόμαστε ξανά με τους χαρακτήρες, όπως και στον προηγούμενο τίτλο. Με άλλα λόγια, τα γραφικά, η μουσική και το storyline συνυπάρχουν με τέτοια αρμονία, που κάνουν το ΤLOU2 να μοιάζει περισσότερο με ταινία ή σειρά, παρά με video game. 

Συμπερασματικά, το The Last of Us Part II, σίγουρα είναι το πιο πολυσυζητημένο παιχνίδι του 2020 και σίγουρα αξίζει να ζήσει κάποιος την εμπειρία του παιχνιδιού. Οχι τόσο για την post-apocalyptic ατμόσφαιρά του, αυτό δεν ήταν πότε το ζητούμενο του παιχνιδιού, άλλα για την ανθρωποκεντρική προσέγγιση που μας υποσχέθηκε το TLOU και περιμέναμε να δούμε στο TLOU2. Η Naughty Dog μετά από 7 χρονιά παρέδωσε ένα άρτιο sequel, είτε από αισθητική, είτε από τεχνική άποψη. Οι δυο ηρωίδες οδηγήθηκαν σε μια αμοιβαία καταστροφή και μπορούμε μόνο να ελπίζουμε οτι θα υπάρξει μια συνεχεία που θα τις δικαιώνει και εν τέλει θα τις λυτρώνει.  Το TLOU2 είναι ένα σκοτεινό παιχνίδι βγαλμένο σε μια σκοτεινή εποχή και παρόλες τις αντιδράσεις, η αδιαμφισβήτητη ποιότητά του, του δίνει μια άξια θέση στα πιο σημαντικά παιχνίδια του 2020.